به گزارش قدس آنلاین به نقل از ایرنا، ۷۰ سال پیش در دسامبر ۱۹۴۶ صنعت جنگ افزار اتمی شوروی پا گرفت و قدرت انحصاری آمریکا در این عرصه را که ضمنا تنها دارنده بدترین عنوان جهانی در کشتار مردم با این تسلیحات در ژاپن است از بین برد.

آمریکا با وجود اینکه نشانه های شکست قطعی ژاپن در ماههای پایانی جنگ دوم جهانی نمایان شده بود، روزهای ۱۶ و ۱۸ اوت ۱۹۴۵ شهرهای هیروشیما و ناکازاگی را با بمب اتمی هدف قرار داد و بدین ترتیب ۱۰۰ هزار نفر را همان لحظه اصابت قتل عام کرد و ۱۲۰ هزار نفر هم با گذشت زمان براثر آسیب های ناشی از تنها انفجار هسته ای جنگی جهان جان خود را از دست دادند.
این واقعه برای شوروی به زمامداری ژوزف استالین رهبر پیروز جنگ دوم جهانی که بیش از ۲۶ میلیون کشته را تحمل کرده بود و ارتش سرخ نیز تا برلین پیش رفت، واقعه ای هشدار دهنده بود که اگر در عرصه جنگ افزار هسته ای قدرتی نداشته باشد، شانسی برای بقا نیز نخواهد داشت.
در این چارچوب، ارتش شوروی تجربه دیده از جنگ دوم جهانی دیگر نمی توانست برگ برنده اردوگاه کمونیسم برای یک نبرد احتمالی با غرب به ویژه آمریکا باشد و با توجه به این واقعیت در حالیکه کمبودهای مالی، تجهیزاتی و امکانات ناشی از دوران جنگ حاکم بود، مسلح شدن اتمی در دستور کار سران وقت کاخ کرملین قرار گرفت که به نتیجه نیز رسید.
در چارچوب این راهبرد، راکتور «اف۱» با دستور فوری ساماندهی شد تا با بیشترین شتاب و قدرت برای ساخت بمب اتمی بکار گرفته شود و بدین ترتیب این طرح به سرپرستی «ایگور گورچاتوف» دانشمند برجسته هسته ای و فیزیک اتمی در سال ۱۹۴۶ به نتیجه رسید و سبب شد شوروی به عنوان دومین قدرت جنگی اتمی در کنار آمریکا قرار گیرد.
از این مرحله به بعد، صلح در سایه بازدارندگی اتمی وارد فرهنگ سیاسی و جنگی دو قدرت شد که با شتاب هر چه بیشتر به ساخت بمب های هسته ای هواپرتاب، موشک های قاره پیما با کلاهک های هسته ای زمین پایه و همچنین دریا و زیردریا پایه اقدام کردند.
شوروی متکی به این صنعت توانست قدرت نظامی خود در مرزهای ملی و بلوک شرق در قالب پیمان ورشو را تثبیت کند و همچنین نیروگاهها، زیردریایی ها و یخ شکن های اتمی را بسازد.
پس از فروپاشی شوروی در سال ۱۹۹۱، صنعت اتمی روسیه نو گرفتار مشکلات فراوانی از جمله مالی شد، ولی از سال ۲۰۰۰ با روی کار آمدن ولادیمیر پوتین رئیس جمهوری این کشور در اولین دوره مسئولیت، ارتقای قدرت بازدارنده هسته ای در سه بخش زمینی، هوایی و دریایی در دستور کار قرار گرفت که اکنون اصلی ترین محور توانمندی دفاعی مسکو در مقابل تهدیدها به شمار می رود.
اکنون، ارزیابی دقیقی از توان اتمی روسیه، آمریکا و همچنین فرانسه، انگلیس و چین پنج عضو دائمی شورای امنیت سازمان ملل به عنوان کشورهای پیروز جنگ دوم جهانی که برخورداری از این جنگ افزار ویران کننده را حق خود می دانند، وجود ندارد.
از سوی دیگر، رژیم صهیونیستی و کشورهای پاکستان، هند و همچنین کره شمالی نیز خارج از مقررات و قوانین بین المللی در سطوح مختلفی توان تسلیحاتی اتمی دارند که بر نگرانی های کاربرد احتمالی آن می افزاید.
براساس اطلاعات رسانه ای، مجموع شمار تسلیحات اتمی موجود در جهان کمتر از زمان جنگ سرد است. در اوج این دوران (سال ۱۹۸۶) نزدیک ۷۰ هزار کلاهک هسته ای وجود داشت، ولی اکنون تقریبا به حدود ۲۸ هزار جنگ افزار عملیاتی و غیرعملیاتی کاهش یافته که بیش از ۹۵ درصد آن نیز متعلق به روسیه و آمریکا اعلام شده است.